tag:blogger.com,1999:blog-155865792024-03-06T04:04:13.130+03:30رسوای زمانههر چه کردیم که سخنی نگویم نشد ، دیدم که در این زمانه سکوت گناه است ، گناه هم انجام ندادن کار نیک است آری سکوت گناه است !بابک خرمدینhttp://www.blogger.com/profile/16515215024361591102noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-15586579.post-70475651985648925722009-07-07T19:46:00.001+04:302009-07-07T19:48:03.990+04:30آزادی ؛ در کوچه تو را جُستیم ، بر بام تو را خواندیم<div dir="rtl" align="justify">ای شادی !<br />آزادی !<br />ای شادی ِ آزادی !<br />روزی که تو بازآیی<br />با این دل ِ غم پرورد<br />من با تو چه خواهم کرد ؟<br />غم هامان سنگین است<br />دل هامان خونین است<br />از سر تا پامان خون می بارد<br />ما سر تا پا زخمی<br />ما سر تا پا خونین<br />ما سر تا پا دردیم<br />ما این دل ِ عاشق را<br />در راه ِ تو آماج ِ بلا کردیم<br />وقتی که زبان از لب می ترسید<br />وقتی که قلم از کاغذ شک داشت<br />حتی ، حتی حافظه از وحشت ِ در خواب سخن گفتن می آشفت<br />ما نام ِ تو را در دل<br />چون نقشی بر یاقوت<br />می کندیم<br />وقتی که در آن کوچه ی تاریکی<br />شب از پی ِ شب می رفت<br />و هول سکوتش را<br />بر پنجره ی بسته فرو می ریخت<br />ما بانگ ِ تو را با فوران ِ خون<br />چون سنگی در مرداب<br />بر بام و در افکندیم<br />وقتی که فریب ِ دیو<br />در رخت ِ سلیمانی<br />انگشتر رایک جا با انگشتان می برد<br />ما رمز ِ تو را چون اسم ِ اعظم<br />در قول و غزل قافیه می بستیم<br />از می از گل از صبح<br />از آینه از پرواز<br />از سیمرغ از خورشید<br />می گفتیم<br />از روشنی از خوبی<br />از دانایی از عشق<br />از ایمان از امید<br />می گفتیم<br />آن مرغ که در ابر سفر می کرد<br />آن بذر که در خاک چمن می شد<br />آن نور که در آینه می رقصید<br />در خلوت ِ دل با ما نجوا داشت<br />با هر نفسی مژده ی دیدار ِ تو می آورد<br />در مدرسه در بازار<br />در مسجد در میدان<br />در زندان در زنجیر<br />ما نام ِ تو را زمزمه می کردیم<br />آزادی!<br />آزادی !<br />آزادی !<br />آن شب ه، آن شب ها ، آن شب ها<br />آن شب های ظلمت ِ وحشت زا<br />آن شب های کابوس<br />آن ش های بیداد<br />آن شب های ایمان<br />آن شب های فریاد<br />آن شب های طاقت و بیداری<br />در کوچه تو را جُستیم<br />بر بام تو را خواندیم<br />آزادی !<br />آزادی !<br />آزادی !<br />می گفتم :<br />روزی که تو بازآیی<br />من قلب ِ جوانم را<br />چون پرچم ِ پیروزی<br />بر خواهم داشت<br />وین بیرق ِ خونین را<br />بر بام ِ بلند ِ تو<br />خواهم افراشت<br />می گفتم :<br />روزی که تو باز آیی<br />این خون ِ شکوفان را<br />چون دسته گل ِ سرخی<br />در پای تو خواهم ریخت<br />وین حلقه ی بازو را<br />در گردن ِ مغرورت<br />خواهم آویخت<br />ای آزادی !<br />بنگر !<br />آزادی !<br />این فرش که در پای تو گسترده ست<br />از خون است<br />این حلقه ی گل خون است<br />گل خون است ...<br />ای آزادی !<br />از ره ِ خون می آیی<br />اما<br />می آیی و من در دل می لرزم :<br />این چیست که در دست ِ تو پنهان است ؟<br />این چیست که در پای تو پیچیده ست ؟<br />ای آزادی !<br />آیا<br />با زنجیر<br />می آیی ؟ ...</div><div dir="rtl" align="justify"> </div><div dir="rtl" align="justify">هوشنگ ابتهاج</div>بابک خرمدینhttp://www.blogger.com/profile/16515215024361591102noreply@blogger.com1